Style przywiązania
Strona główna / Aktualności / Style przywiązania
Strona główna / Aktualności / Style przywiązania
Emocjonalna więź, która tworzy się we wczesnym okresie życia między dzieckiem, a rodzicem to szerokie zagadnienie. Ostatnio omówiliśmy jej ogólną definicję, elementy wpływające na jej powstawanie oraz kształtowanie, a także skutki, które może wywoływać jej obecność lub brak. Dziś omówimy style przywiązania, czyli charaktery, które może przybierać emocjonalną więź między dzieckiem, a jego rodzicem lub najbliższym opiekunem.
Twórcą tej teorii jest brytyjski psychiatra i psychoanalityk John Bowlby. Jej założeniem było wyjaśnienie przyczyn powstawania zaburzeń emocjonalnych oraz zaburzeń rozwoju psychospołecznego u dzieci. Z biegiem lat teoria ta stała się punktem odniesienia do badań wielu innych naukowców, którzy na jej podstawie wyodrębnili trzy najczęściej powtarzające się style przywiązania. Należą do nich bezpieczny, lękowo-ambiwalentny i unikowy.
Zazwyczaj w relacjach dominuje jeden z nich i jest powielany w kolejnych relacjach, w które wchodzi dorastające dziecko. Może się on powtarzać, np. związku z partnerem romantycznym czy własnymi dziećmi. Ma on wpływ na dynamikę owych relacji oraz ich jakość.
Ten model opiera się na istniejącym w relacji poczuciu bezpieczeństwa oraz istniejącej silnej więzi z rodzicem. Powstaje on wówczas, jeśli opiekun (matka, ojciec etc.) to jednostki dostępne i wrażliwe, otwarte na potrzeby dziecka oraz gotowe je spełniać.
Dziecko, w tym modelu, zyskuje możliwość rozwoju psychicznego, ma swobodę wyrażania swoich emocji i zaufanie do rodziców. Ten model skutkuje kształtowaniem się odpowiedniej postawy w przyszłych relacjach (w dorosłości).
Wzorzec ten pojawia się w sytuacjach, gdy dziecko nie miało pewności, czy jego opiekun będzie obecny w jego życiu, zarówno pod względem emocjonalnym, jak i fizycznym.
Brak opiekuna, poczucia bezpieczeństwa i silnej więzi może skutkować zmniejszeniem poczucia bezpieczeństwa, nadmierną samokrytyką, niską samooceną, unikaniem intymności, problemami z zaufaniem, problemami z budowaniem bliskości i wieloma innymi zrachowaniami.
Ten model jest wynikiem dużej potrzeby kontaktu z rodzicem oraz brakiem zaspokojenia tej potrzeby. Zazwyczaj kształtuje się, jeśli jeden z rodziców jest nieobecny i gdy nie jest zaspokojona podstawowa potrzeba bezpieczeństwa. Wówczas dziecko jest samotne, zarówno pod względem fizycznym, jak i emocjonalnym, skutkiem czego dorasta w strachu. To zaś może prowadzić do problemów z wyrażaniem emocji, trudnościami w dostosowaniu się do norm społecznych czy też nieufności do innych osób.
ZAPRASZAMY DO KONTAKTU
CENTRUM DOBRYCH MYŚLI
ul. Saska 12E/30, 30-720 Kraków, woj. małopolskie
NIP: 5532298020
REGON: 369744938
KONTO BANKOWE NEST BANK: 91 2530 0008 2062 1066 6269 0001
